Jedna z najsłynniejszych bitew. Gen. Władysław Anders prowadził tam żołnierzy II Korpusu. Walkę pod Monte Cassino porównuje się do bitew pod Verdum, Ypres i Stalingradem.
W rzeczywistości bitwa pod Monte Cassino składa się z czterech bitew. Prześledźmy ich przebieg.
Próby przedarcia się za linie wroga
W styczniu 1944 roku przeprowadzono pierwsze uderzenie. Zostało ono krwawo stłumione. Nie powiodło się również obejście obrony niemieckiej za linią Gustawa.
W lutym rozpoczęto drugie uderzenie. Głównym celem było zbombardowanie klasztoru. Wojska alianckie były przekonane, że klasztor jest niemieckim punktem obserwacyjny. Nie było to jednak prawdą, a wojska niemieckie pomogły ratować z walącego się klasztoru dzieła sztuki, ewakuowali również stamtąd ocalałych cywilów. Zniszczony klasztor stał się świetnym punktem obronnym i obserwacyjnym wojsk niemieckich. Natarcie piechoty ponownie zostało odparte.
Po raz trzeci zaatakowano w marcu, również bez powodzenia.
Decydująca bitwa
Czwarty atak zaplanowano na noc z 11 na 12 maja. Zaplanowano atak na całe lewe skrzydło frontu. II Korpus Polski miał ciężkie zadanie do wykonania. Ich celem był odcinek łączący niemieckie pozycje z klasztorem. Uderzyć mieli od północnej strony grzbietu górskiego. Gen. Anders w pełni świadomie zdecydował się atakować w najtrudniejszym miejscu. Chciał pokazać zaangażowanie wojsk polskich w walce.
Najtrudniejszy do zdobycia był grzbiet tzw. „Widmo”. Obrona niemiecka ustawiła tam szereg bunkrów, w każdym z nich znajdowała się strzelnica z karabinem maszynowym lub miotaczem ognia. Nie obyło się bez pola minowego i osłonięcia drutem kolczastym.
Ostateczne natarcie
Podczas walki wojska alianckie ponosiły duże straty. Powoli jednak zaczęli odnosić zwycięstwa. Francuzi pokonali prawe skrzydło niemieckiej obrony. Udało się też w końcu zdobyć „Widmo”. Nocą z 17 na 18 maja Niemcy rozpoczęli odwrót. 18 maja około godziny 10 partol 12. Pułku Ułanów Podlaskich wbił w ruinach klasztoru polską flagę, o godz. 12 odegrano hejnał mariacki.
